سازمان‌های حاکم بر فوتبال در سطح جهانی و قاره‌ای ساختاری سلسله مراتبی دارند که در راس آن فیفا (فدراسیون بین‌المللی فوتبال) قرار دارد. فیفا که در سال ۱۹۰۴ تأسیس شده، مسئول قوانین بازی، سازماندهی تورنمنت‌های بزرگ بین‌المللی مانند جام جهانی فوتبال، و توسعه این ورزش در سراسر جهان است. مقر فیفا در زوریخ، سوئیس قرار دارد و ۲۱۱ فدراسیون عضو دارد که هر کدام نماینده یک کشور یا سرزمین هستند. این فدراسیون‌های ملی همچنین عضو یکی از شش کنفدراسیون منطقه‌ای هستند.

در سطح قاره‌ای، شش کنفدراسیون وابسته به فیفا وجود دارند که بر فوتبال در مناطق مربوطه خود نظارت می‌کنند. یوفا (اتحادیه انجمن‌های فوتبال اروپا) فوتبال در اروپا و برخی کشورهای فراروده‌ای را اداره می‌کند و مسابقات باشگاهی معتبری مانند لیگ قهرمانان اروپا و لیگ اروپا، و همچنین جام ملت‌های اروپا برای تیم‌های ملی را سازماندهی می‌کند. به طور مشابه، AFC (کنفدراسیون فوتبال آسیا) بر فوتبال در آسیا و استرالیا، CAF (کنفدراسیون فوتبال آفریقا) در آفریقا، CONCACAF (کنفدراسیون فوتبال آمریکای شمالی، مرکزی و کارائیب) در آمریکای شمالی، مرکزی و کارائیب، CONMEBOL (کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی) در آمریکای جنوبی، و OFC (کنفدراسیون فوتبال اقیانوسیه) در اقیانوسیه نظارت دارند.

این کنفدراسیون‌های قاره‌ای مسئول سازماندهی مسابقات باشگاهی و ملی منطقه‌ای خود، توسعه فوتبال در مناطق خود و همکاری با فیفا در ابتکارات جهانی هستند. به عنوان مثال، یوفا لیگ قهرمانان و یورو را سازماندهی می‌کند، در حالی که CAF جام ملت‌های آفریقا را برگزار می‌کند. هر کنفدراسیون مجموعه قوانین و مقررات خاص خود را دارد که مطابق با چارچوب کلی فیفا اما متناسب با نیازها و شرایط خاص منطقه خود تنظیم شده است.

در زیر سطح قاره‌ای، فدراسیون‌های ملی فوتبال قرار دارند که عضو فیفا و کنفدراسیون قاره‌ای مربوطه خود هستند. این سازمان‌ها مسئول اداره روزانه فوتبال در کشورهای خود، از جمله سازماندهی لیگ‌های ملی، مدیریت تیم‌های ملی و توسعه فوتبال پایه هستند. نمونه‌هایی از آن‌ها شامل اتحادیه فوتبال (FA) در انگلیس، فدراسیون فوتبال آلمان (DFB) و فدراسیون سلطنتی فوتبال اسپانیا (RFEF) است. این ساختار سلسله مراتبی تضمین می‌کند که فوتبال در تمام سطوح، از زمین‌های محلی تا صحنه جهانی، اداره و توسعه می‌یابد.